Je kop boven het maaiveld uitsteken…

 

Ik weet nog dat we jaren geleden tijdens mijn 4-jarige spirituele opleiding, op enig moment buiten op het gras in een kring zaten. Ik deelde hoe ik me voelde en hoe ik mijn leven, mijn keuzes, mijn uitdagingen ervaarde. Terwijl ik dat deed keek ik voor me en viel mijn oog op een fragiel ogende tak die als enige boven een rij bomen uitstak en ik zei:

 

“Ik voel me vaak net als die tak daar, die als enige z’n kop uitsteekt boven de rest. Kwetsbaar, anders dan al die andere takken en met het enorme risico z’n kop eraf gehakt te krijgen.”

 

Want laten we eerlijk zijn, als je je kop boven het maaiveld uitsteekt is de kans groot dat die er vroeg of laat een keer afgemaaid, afgezaagd of afgehakt wordt.

 

Tot die opleiding had ik een groot deel van mijn leven uit alle macht geprobeerd net als anderen te zijn. Ik paste mezelf aan en hield mezelf in uit angst om afgewezen te worden, niet doorhebbende dat ik daarmee heel ver weg was bewogen van mezelf én anderen me aardig vonden om wie ik eigenlijk helemaal niet was.

 

Ik had ontzag voor die tak die dat gewoon deed zonder zich iets van de rest aan te trekken, tegelijk had ik er medelijden mee omdat hij daar zo eenzaam boven die bomen en ál die andere takken uitstak.

 

Want wat voelde ik me eenzaam in mijn leven in die tijd…

 

Het innerlijk werk wat ik deed zorgde ervoor dat ik steeds meer laagjes pijn en bescherming afpelde. Daarmee verdween alles wat ik niet was en vond ik steeds meer mezelf.

 

Maar mijn unieke en authentieke ik bleek heel anders te zijn dan het harnas waar ik me zoveel jaren in had gewrongen om goedkeuring, ‘verbinding’ en ‘liefde’ te ontvangen.

 

Doodeng voelde het vaak om weer een beetje meer van mijn hervonden zelf te laten zien. Ik was nog steeds bang om afgewezen en niet lief gevonden te worden. Ik was bang mensen kwijt te raken die belangrijk voor me waren, want veel mensen begrepen me niet meer, herkenden me niet meer en wilden me het liefst terug zoals ik voorheen was. Maar ik was het ‘point of no return’ al voorbij. Het was geen keuze meer en tegelijk was ik nog niet geland in mijzelf.

 

Ik voelde hoe belangrijk het was dat iedereen zichzelf kon zijn en wilde mensen die mij niet als mezelf wilden, eigenlijk helemaal niet meer in mijn ‘inner circle’. Tegelijk wilde ik mensen de ruimte geven aan mij te wennen zoals ik ook aan mezelf moest wennen.

 

Ik voelde diep van binnen hoe bevrijdend en logisch en natuurlijk mijn beweging was, tegelijk met schuring omdat complete overgave er nog niet was.

 

En dat zag ik gespiegeld in die tak boven die rij bomen. Medelijden had ik ermee. Medelijden had ik met mezelf.

 

Het was een periode van rouw en rauwe auw. Van loslaten en doorgaan, van doorvoelen en helen, van bewustwording en transformatie, van rups naar cocon naar vlinder over and over again.

 

(Had ik al gezegd dat dit proces vele malen doorlopen wordt in het leven, elke keer een laagje dieper😉)

 

En toen groeide daar de afgelopen weken in onze achtertuin onkruid, dacht ik. Ik had al op het punt gestaan het eruit te trekken, maar mijn lief zei:

 

‘Wacht maar eens af, dat zou weleens tot iets moois kunnen uitgroeien’.

 

Mijn lief heeft een neus voor dingen die tot iets moois kunnen uitgroeien, want steeds duidelijker werd dat het een grote klaproos was die aan was komen waaien. En afgelopen week stond ineens vanuit het ogenschijnlijke niets, de eerste en tevens hoogste knop stralend open. Het was de voorloper van de rest. En hij was roze! Ik had nog nooit een roze klaproos gezien en was onder de indruk van z’n schoonheid, z’n grootsheid, z’n dansende blaadjes die meedeinden met de wind en z’n prachtige kleur die extra kracht kreeg door de eerste zonnestralen die hem deden oplichten.

 

Toen ik niet veel later weer keek steeg mijn verbazing. Nog twee open knoppen, maar deze waren rood!

 

Ik had nog nooit een roze klaproos gezien, maar al helemaal geen twee verschillende kleuren bloemen in één plant! Zó bijzonder!

 

Vanochtend zat ik met mijn koffie in de ochtendzon te kijken naar die klaproos. Die ene roze bloem, anders dan de rest, hoog en groot en stralend…

 

Die bloem ontroerde me en ik besefte me:

 

Deze bloem is anders dan alle anderen, anders van kleur, groter én hoger.

Daardoor super zichtbaar, midden in het oog springend, je kan hem niet niet zien.

Deze bloem gaat voorop, breekt alle regels, houdt zich niet in, maakt zich niet klein, voelt zich niet schuldig én straalt!

 

Deze bloem doet precies wat de bedoeling is: groeien, bloeien, stralen!

 

Hij haalt eruit wat er in zit en brengt dat tot uitdrukking. Hij is anders en toch volledig deel van het geheel, hij is groter maar niet meer, trekt zich van de rest niets aan en geeft de hele bende toch een beetje extra kleur en magie!

 

Deze bloem is een inspiratie en sich!

 

En ik realiseer me weer een keer dat alles perceptie is.

 

Ik kijk ineens met andere ogen en vernieuwde blik terug naar die tak van jaren geleden en realiseer me hoe groots en sterk die eigenlijk was. Meebewegend met de wind zonder ‘bescherming’ van de rest, maar wel vanuit een stevige basis, volop de klappen vangen en toch steeds weer fier rechtop komend. Zich niet drukmakend over wat komen gaat of wie dan ook wat dan ook van hem vindt. Gewoon elke storm trotserend om er sterker uit te komen.

 

Die tak had geen medelijden nodig. Die tak is onderdeel van een geheel en volgt, net als die roze klaproos, z’n eigen pad en leeft voor hoe het is om anders te zijn en je los te maken van hoe je geleerd krijgt dat je zou moeten zijn, zodat je jezelf tot uitdrukking kan brengen zoals je altijd al bedoeld was te zijn!

 

Daarmee de rest inspirerend en voor-levend wat er allemaal mogelijk is als je jezelf durft los te maken van de menigte, de zogenaamde norm, van aannames, conditioneringen en beperkende overtuigingen en gewoon voluit leeft.

 

“Let go of who you think you are supposed to be, so you can become who you are meant to be.”

 

Die tak her-innert me aan mij!

 

Die klaproos her-innert me aan mij!

 

Ik voel al lang geen medelijden meer met mezelf (vooruit soms even😉), ik wil al lang niet meer terug naar hoe ik was. Toch voel ik me ook ontzettend dankbaar voor mijn leven en al mijn levenslessen. Ik hou van de prachtige, krachtige, wijze, kwetsbare, liefdevolle, sterke anders dan anderen vrouw die ik nu ben dankzij de keuze die ik maakte (en elke keer wéér maak!) om ten diepste te leren van mijn levenslessen én steeds meer mijn unieke en authentieke ik volledig en compromisloos tot uitdrukking te brengen!

 

“In order to love who you are, you cannot hate the experiences that shaped you.”

– Andrea Dykstra –

 

Wees die tak die dapper alle stormen trotseert en wees die trotse roze klaproos in een veld vol rode!

 

Beweeg door de bijkomende uitdagingen heen, keer naar binnen, leer ervan en laat je vervolgens verrassen door de enorme bak met levensgeluk en levensenergie die het je ook altijd weer brengt.

 

Kan je daar wat hulp bij gebruiken van iemand die het al doorheeft, doorleeft en voorleeft en sta je open voor goudeerlijke, spot on spiegeling en coaching vanuit een liefdevolle en veilige bedding waarin alles welkom is, plan dan HIER jouw Clarity Call in om helderheid te krijgen over jouw vraag en verlangen én om te voelen of ik daarin iets voor je kan betekenen.

En voel je uitgenodigd om mijn ébook ’10 tips om de verbinding met jezelf te herstellen’ te downloaden en/of je onderaan deze pagina in te schrijven voor mijn inspiratiebrief!

 

“Gelukkig zijn moet je durven!”

 

Liefs, Nancy