Een jaar of 15 geleden al kreeg ik voor mijn verjaardag een prachtig leren armbandje van mijn lieve ‘longtime’ vriendinnetje Wendy met de tekst “if you change the way you look at things, the things you look at change”. Ik was toen helemaal nog niet bezig met persoonlijke ontwikkeling of bewustwording. Ik was wel een soort van zoekende én ik zat toen in de fase dat mijn lichaam de eerste signalen begon te vertonen van het resultaat van jarenlang toepassen van overlevingsmechanismes en beperkende overtuigingen, waardoor ik niet zo goed voor mezelf zorgde en continu in de meest brede zin van het woord over mijn eigen grenzen heen ging.
Ik las die prachtige quote van Wayne Dyer (een al even prachtige en waanzinnig inspirerende man!) en voelde dat het raak was, dat het waar was. Ik kon er alleen nog niet zoveel mee, want hoe doe je dat dan hè, anders naar dingen kijken? Zeker als je net als ik toen, zonder dat overigens zelf in de gaten te hebben, nog zo vast zit in je eigen harnas van beschermings- en overlevingsmechanismen.
Mijn moeder had me met betrekking tot mijn auto-immuunziekte al eens laten lezen in het boek ‘de sleutel tot zelfbevrijding’, maar kennelijk was ik er nog niet klaar voor, want de Nancy van toen herkende zichzelf er totaal niet in (en zette zich stiekem nog af tegen dat spirituele gedoe van mijn moeder, haha look who’s talking now 😉).
Het duurde nog een tijdje voordat ik écht ‘wakker werd’, écht op een andere manier naar mezelf ging kijken en me écht begon af te vragen hoe lang ik nog tegen diezelfde muur op zou blijven knallen. Die muur die zich uitte in een auto-immuunziekte, die zich vervolgens liet zien als burnout en daarna nog een burnout. Van fysieke uitputting naar mentale uitputting. En ineens was het moment daar dat iets in mij ‘wakker werd’. Dat iets in mij besloot dat het genoeg was geweest en dat ik mijn kop lang genoeg in het zand had gestoken. Het was tijd om naar binnen te keren en toe te geven aan mezelf dat ik ‘die oude shit van vroeger’ misschien toch iets minder goed verwerkt had dan ik altijd had gedacht. Ik had er altijd zo goed over kunnen praten, maar moest aan mezelf toegeven dat het een film was die ik afspeelde in mijn hoofd. Een film waarbij ik geen emoties voelde, diep weggestopt had ik ze. Veilig in een stevige kist met vele dikke sloten er omheen, die diep begraven was onder de grond. Never to be found by anyone… En ik koos er heel bewust (en heel dapper) voor om schepje voor schepje die kist op te graven. En om vervolgens de sleutels te zoeken en één voor één alle sloten open te maken. Bij elke schep die ik dieper ging, bij elke sleutel die ik zocht, bij elk slot dat ik opende, maakte ik opnieuw de keuze om vaak ook na momenten van pure wanhoop en frustratie, dapper door te zetten. Om door gigantische angsten heen te gaan. Want die angsten waren enorm, van die grote allesoverheersende, allesomvattende doodsangsten kwam ik tegen. En elke keer opnieuw koos ik ervoor de angst aan te kijken, te accepteren, te voelen, te omarmen. Om vervolgens te ontdekken waar die angst ontstaan was, wat er nog niet gevoeld was, wat nog gevoeld mocht worden, wat nog geheeld mocht worden, omarmd mocht worden. En elke keer op het moment dat ik dacht dat het nooit over zou gaan, dat ik dacht dat de heftigheid me teveel zou worden, op het moment dat alles in mij schreeuwde het te stoppen en ‘de andere kant op te kijken’, koos ik ervoor door te zetten uit liefde voor mezelf. En gek genoeg op het moment dat ik me volledig overgaf aan dat wat er was, het helemaal liet zijn en alle weerstand opgaf en me er als het ware in liet vallen… kwam er een alom aanwezige rust. Dat wat verstopt had gezeten, werd in het licht gezet. Dat wat verkrampt was, kwam in beweging. Het was door me heen geraasd en het ebte gewoon weg… En daarna, in die rust voelt het (ook nu nog) altijd zoveel lichter, kilo’s lichter. Achter het zwartste zwart, achter het donkerste donker, achter het engste eng, daarachter is altijd het helderste licht, de rustigste kalmte, dat is waar altijd onvoorwaardelijk allesomvattende liefde op mij (en jou) wacht.
Elke keer heelt mijn hart een beetje meer, waardoor ik meer en meer alles anders zie dan ooit tevoren. En altijd ziet de wereld er weer een beetje mooier uit!
Waarom ik dit schrijf? Lange tijd heb ik meegelopen met de meute, om ‘aangepast’ te zijn, erbij te horen en vooral om niet als ‘moeilijk’ bestempeld e worden en afgewezen te worden op hoe ik naar de dingen keek. Toen ik anders naar de dingen ging kijken, of misschien wel belangrijker nog, mezelf toe ging staan anders naar dingen te kijken (anders dan zoveel anderen), leerde ik mezelf kennen en merkte ik dat niet alleen alles om mij heen er daadwerkelijk anders uit zag, maar dat mijn hele beleving van het leven anders werd. En nee dat is niet altijd rozengeur en maneschijn of ‘rainbows and unicorns’. Anders gaan kijken, niet meer meedoen met de meute, niks meer ‘voor het oog van het kerkvolk’, maar juist mezelf omarmen, gaan leven vanuit mijn waarheid, betekent met tijd en wijlen dikke vette “AUW”. Het betekent afscheid nemen van wie ik dacht dat ik was, het betekent (in mijn geval) afscheid nemen van een langdurige relatie met de vader van mijn kinderen, het betekent een nieuwe rolverdeling in mijn gezin van herkomst, het betekent soms afscheid nemen van mensen, van vrienden en vriendschappen die niet meer passen, het betekent dat mensen niet meer altijd per definitie blij met mij zijn omdat ik niet meer zeg wat zij willen horen, het betekent dat mensen me raar vinden omdat ik het zo anders doe dan ik altijd deed ( en zij nog steeds doen), het betekent afwijzing gepaard gaande met pijn. Het betekent loslaten wie ik dacht dat ik was (of wilde zijn), om te kunnen worden wie ik werkelijk ben.
En steeds weer, elke keer weer, stel ik mij de vraag “Wat wordt er geraakt in mij? Wat vraagt nog heling en wat mag ik bij de ander laten?” En daarnaast doe ik moeite om liefde te voelen voor het proces en het pad van de ander, niemand doet pijn vanuit de bewuste staat van pijn doen. Iedereen draagt licht en liefde in zich en als dat er niet uitkomt dan is dat zo omdat hun leven niet over rozen ging en ze (nog) niet de manier hebben gevonden door de pijn terug naar het licht te gaan. Wie ben ik daar iets van te vinden of over te oordelen? Ieder van ons draagt zijn of haar eigen rugzak die het verhaal vormt van waaruit geleefd wordt, ook ik. Bewustwording is niet persé gemakkelijk. Gelukkig zijn betekent niet dat er nooit meer ‘auw’ is. Vroeger dacht ik dat gelukkig zijn betekende dat altijd alles goed moest zijn, geen ruzie, geen verdriet, geen moeilijkheden, geen pijn. En juist door anders te kijken leerde ik dat gelukkig zijn betekent accepteren en omarmen dat zwaarte, ruzie, moeilijkheden en pijn bij het leven horen en dat ze juist niet weggestopt en genegeerd moeten worden. Dat als ik geraakt word, ik mag kijken naar wat het is dat de ander mij laat zien dat aan het licht mag komen om geheeld te worden. Dat ik daarin de grenzen mag aangeven die kloppen voor mij (zelfs al kloppen ze niet voor de ander) en dat ook dat liefde is. En dat ik daarin mag groeien en daar dus morgen of volgend jaar anders in mag staan dan nu of in het verleden. En juist het omarmen van dit alles en het omarmen van mijn pijnen en levenslessen, brengt mij een steeds dieper gevoel van gelukkig zijn!
Ben jij er ook klaar voor om anders te gaan kijken? En om in jou op te ruimen wat daar voor nodig is, om de laagjes af te pellen, dieper te graven, sloten te openen en jezelf te bevrijden?
Ik heb een gratis E-book geschreven om jou te ondersteunen met 10 tips om de verbinding met jezelf te herstellen. Klik hier voor de download.
Wil je weten wat ik verder nog voor je kan betekenen, klik dan hier om een gratis kennismakingsgesprek met mij in te plannen. Ik hoor graag jouw verhaal en we bespreken of en zo ja hoe ik jou kan helpen te gaan leven vanuit je hart, intuïtie en innerlijke kracht. De wereld ziet er zoveel mooier uit “if you change the way you look at things!”
“Gelukkig zijn moet je durven!”
Liefs, Nancy
Foto made by Cisca Mikx
