Pffff ken je dat gevoel? Brak, lam, lamlendig, blegh, meh, of elk ander woord dat in de buurt komt and feels right for you. Een beetje hetzelfde als kiezen tussen God, Universum, Spirit, de Bron of Al dat Is, maar dan net weer anders😁.

Vandaag lieve mensen, voel ik me écht brak. Omdat ik al een paar weken om onverklaarbare redenen keivroeg wakker wordt en niet meer in slaap val en dan als kers op de taart, afgelopen nacht, een nacht waarin ik gewoon helemaal niet sliep. Nou das niet waar, ik heb wel 1,5 uur geslapen. Maar dat is bijna hetzelfde als helemaal niet, toch..?

Het is niet dat ik me niet moe voel en daarom niet slaap. ’s Avonds val ik al vroeg om en in bed slaap ik al voordat mijn hoofd het kussen raakt. Maar daarna word ik wakker en slaap ik niet meer. Steeds vroeger blijkt dat moment te zijn.

Hoe het ook zij… vanochtend kwam ik dus echt brak mijn nestje uitgerold. En ondanks dat mijn lichaam vermoeid voelt, voel ik me mentaal, emotioneel en spiritueel goed. Die energie wil vooruit en dat kan mijn lichaam dan weer niet bijbenen. Kan zo’n struggle zijn hè, dat de energie om met dingen bezig te zijn, te leren, te creëren wel goed zit, maar dat het lichaam zo moe is dat je eigenlijk je ogen niet open kan houden, amper letters kan lezen, laat staan verwerken en opslaan en dat je het gevoel hebt niet vooruit te branden te zijn.

Nou kon ik die balans de afgelopen weken nog wel gevonden krijgen. Af en toe, lees ‘heul vaak’ een flinke opschoonbeurt, lees ‘huilbui’, tussendoor. Elke dag even het bos in om te wandelen, contact te maken met de natuur, frisse lucht door mijn longen te laten stromen en ook meditatieve momentjes naast nog uiteraard de lessen van Een Cursus In Wonderen waarmee ik bezig ben.

Ik zat eigenlijk al die tijd niet echt in een ‘meh-mood’, maar die fysieke vermoeidheid continu voelen is wel echt killing voor mijn humeur van tijd tot tijd. Nou moet ik eerlijk bekennen dat ik zelfs dát de afgelopen weken nog redelijk goed kon laten gebeuren zonder er al teveel van te vinden. En als ik er dan iets van vond, dat gevoel er gewoon laten zijn, uit liefde voor mezelf én anderen. Geloof me als ik er tegen vecht dan hoopt het zich op en dan denk je liefdevol bezig te zijn, tot dat moment dat de deksel eraf knalt en die ander denkt “oké time to run and hide”😉. Been there, done that, lots of times… en eerlijk is eerlijk soms nog, net zoals bij iedereen die nog altijd menselijk is dit leven haha. En toch… toch merk ik steeds sneller op wanneer er iets ‘ettert’ onder de oppervlakte en gun ik het mezelf, en dus ook die ander, het steeds eerder om dat gevoel er gewoon te laten zijn. Dat leidt helaas dan tot minder spetterende escapades met knallende deksels en zo, maar hé you gotta make your choices right?

En dan vandaag, vandaag voel ik me echt brak. En ik kan het er laten zijn, sort of. Wat ik niet meer hoef van mezelf is me leuker voor te doen dan ik me voel, dat is winst lieve mensen, big time!
Toch kom ik mezelf tegen op zo’n dag als vandaag, op meerdere manieren. Iets in mij wil wakker blijven en van alles doen. Why🤷‍♀️, geen idee, we zitten nota bene het hele weekend in een hut in het bos om niks te hóeven doen! Toch heb ik momenten dat ik net een stuiterbal ben, als komiek zou ik het goed doen op die momenten, mijn lief ligt plat van het lachen, maar die stuiterbal stuitert alleen maar omdat het de enige manier is om daadwerkelijk overeind te blijven. Vast herkenbaar voor sommigen, zo niet bij jezelf, dan wel bij je kinderen. Jep volwassenen hebben daar dus soms ook ‘last’ van. Over wat ik hierin tegen kom kan ik nog veel meer vertellen, maar ik voel dat dit verhaal ergens anders naar toe gaat vandaag.

Want wat ik ook tegen kom is dat ik zin heb in chips, nootjes, zout, friet, satésaus en veul. Huh, echt? Ben ik daar nou nog niet van af. Nope, kennelijk niet. Wat ik herken als ik mezelf zo brak en blegh voel, dan herinnert mijn systeem de momenten van de tijden dat ik mijn emoties weg at omdat ik ze niet wilde voelen. De momenten dat ik mijn innerlijke eenzaamheid weg at om maar gevuld te zijn. Dat fysieke gevoel triggert die herinneringen en wil dat in eerste instantie op de oude manier aan gaan. En zelfs nu, terwijl ik het zie, terwijl ik het herken, terwijl ik het weet en terwijl ik zelfs (moet ik wel echt even moeite voor doen) voel wat mijn lijf écht aan voeding en voedingsstoffen binnen wil krijgen, ervaar ik weer die strijd. Want ik weet dat ik er niet blijer van word als ik mezelf vol eet. Echt oh my God, been there, done that so many times. And my body knows what it needs! En mijn mind, mijn gedachten, old stories, oude systemen die diep ingebed zitten kunnen je zo het gevoel geven dat het wél is waar je écht naar hunkert én dat dat de oplossing is. But it never is!

Tegenwoordig kom ik dit op de manier zoals ik die vandaag tegen kom eigenlijk bijna nooit meer tegen. Innerlijk werk, opruimen, doorvoelen wanneer iets zich aandoet, brengt wat dat betreft een haarfijn voelen wat dit lichaam, deze tempel die dit lichaam is, écht wil en nodig heeft. Eén van mijn affirmaties die daar écht bij helpt is “Ik behandel, voed en verzorg dit lichaam als de tempel die het is”.

En ook vandaag helpt het. Want ik weet dat uiteindelijk alles een keuze is. Zelfs als ik geen zin heb om te kiezen of het niet leuk vindt om te kiezen. En waar ik heel vaak op dit moment totaal geen behoefte meer voel aan al die opgenoemde ongezonde dingen, voel ik vandaag dat het én-én is. Dus eet ik een handjevol zoutjes, waarbij ik me besef dat ik dit niet kies om mezelf daarmee te vullen. Ik kies dit vandaag uit liefde voor mezelf, met een knipoog naar mezelf, en ik geniet er van. En vervolgens voel ik dat ik vanuit liefde voor mezelf wil eten waar mijn lichaam écht om vraagt, een heerlijke zuurkoolsalade. Die ik nú ga maken, met liefde én aandacht. Damn, heb er nu al zin in!!!

Innerlijk groeien is een reis die je bewust kiest! Het grappige is dat de buitenkant, dit lichaam, al weken alleen maar slinkt. Wie weet vertel ik daar een andere keer wel weer over 😊.

“Gelukkig zijn moet je durven!”

Liefs, Nancy❤