Herken je dat gevoel van niet goed genoeg zijn? Dat gevoel er niet bij te horen? Dat gevoel er niet te mogen zijn?
Ik kan me ontelbare situaties herinneren waarin ik me zo voelde. Het gevoel er niet toe te doen, niet leuk genoeg te zijn, niet mooi genoeg te zijn, niet grappig genoeg te zijn, niet lief genoeg te zijn, niet slim genoeg te zijn, niet sportief genoeg te zijn. Niet de vriendin te zijn die mijn vrienden en mijn partner nodig hadden, niet de studiegenoot te zijn waar je iets aan had, niet de zus te zijn die mijn jongere zus en broer nodig hadden en zelfs ook niet de dochter te zijn die mijn ouders echt trots kon maken.
Ik heb me altijd overbodig gevoeld, het vijfde wiel aan de wagen. Ik heb me ook altijd anders gevoeld dan anderen, ik voelde me anders dan de mensen om mij heen. En om uiteenlopende redenen heb ik de overtuiging aangenomen dat dat verkeerd was, dat ‘ik’ verkeerd was en daarmee ook dat ‘ik’ moest veranderen. Ik moest meer zijn zoals al die anderen waren. Sportiever, liever, slimmer, slanker, mooier, zorgzamer, grappiger, spontaner, wilder, rustiger, bijzonderder, gewoner en ga zo maar door. Ik raakte meer en meer de verbinding met mezelf kwijt, omdat ik alleen maar gefocust was op wie en wat ik dacht dat ik moest zijn om erbij te horen, om gezien te worden.
Ik ging dingen uitproberen niet omdat ik ze zelf leuk of belangrijk vond, maar omdat ik dacht dat het me gelukkig zou maken, omdat ik zag dat dat bij anderen zo was. Ik ging pleasen, ik ging zorgen, ten koste van mezelf (al had ik dat lang niet in de gaten). Ik deed dingen die over mijn eigen grenzen en soms ook over die van anderen gingen en waar ik niet trots op was en ik raakte meer en meer de verbinding met mezelf kwijt. Het aparte was dat ik op mensen overkwam als iemand die alles voor elkaar had, terwijl ik doodongelukkig was diep van binnen. Er waren tijden dat ik mezelf liet geloven dat ik gelukkig was, focussen op negativiteit is niet goed dus focuste ik me op wat wel goed was. En voor periodes werkte dat ook wel. Toch kwam altijd dat gevoel weer terug, ‘ik ben niet goed genoeg’.
Het heeft lang geduurd voordat ik écht naar binnen durfde te keren en aan durfde te gaan kijken wat er onder die gevoelens verscholen ging. Ik kan boeken vol schrijven over de laagjes die ik afgepeld heb en over hoe ik dat heb gedaan (het waren heel veel laagjes 😉) en weet je wat er onderuit kwam? Ik kwam uit bij mijn bestaansrecht, bij mijn geboorterecht, bij de basis van er mogen zijn met alles dat ik ben en met alles dat ik niet ben. Met alles waarin ik geloof en met alles waar ik niet in geloof. Met alles wat ik voel en met alles wat ik niet voel. Met alles wat ik doe en met alles wat ik niet doe.
Waarom schrijf ik dit? Omdat ik midden in het proces zit van het helen van de pijn van er niet mogen zijn, naar het volledig omarmen van mijn bestaansrecht. Het wordt op dit moment keer op keer belicht, het komt opgeborreld naar de oppervlakte vanuit de krochten van mijn Ziel en Zijn. Ik weet en voel inmiddels zo goed wat ik te doen heb in dit leven, mijn missie is helder en mag in het licht. Ik mag in het licht, dat waar ik in geloof mag in het licht, dat wat ik te doen heb en te brengen heb mag in het licht. En dat brengt zichtbaarheid met zich mee, zichtbaar zijn en daarmee kwetsbaarheid. Want wat gaan mensen hiervan vinden, mensen die mij zo niet kennen omdat ik mezelf zo nooit heb laten zien…
Ik heb al zoveel mogen helen in mezelf en nu is mijn bestaansrecht aan de beurt. Ik doorvoel de pijn van al die overtuigingen die ik hiervoor beschreef en daal stapje voor stapje en beetje bij beetje dieper in mijzelf af om bij de kern uit te komen. Om het verdriet te voelen dat ik niet eerder durfde te voelen, omdat het te groot was, te beangstigend was. Verdriet dat al die tijd opgesloten en diep weggestopt heeft gezeten in mijn systeem. Verdriet en angst om afgewezen te worden door mensen die me dierbaar zijn en zelfs angst voor de afwijzing van vreemden. Het zit diep die pijn, het is Oerpijn, bestaansrechtpijn. Ik keer me er niet meer van af, ik loop er niet meer met een boogje omheen, ik kijk ernaar en ga er dwars doorheen. En daar in het midden van de pijn, in de kern van totale overgave, daar waar de angst het grootst voor was, is….. Rust… In die totale overgave zie ik opeens voorzichtig Licht binnenstromen vanuit het niets. En met dat Licht voel ik Liefde stromen in mij en om mij heen. Liefde voor al die redenen die er ooit voor zorgden dat ik mezelf klein maakte en anders voordeed dan ik werkelijk was, Liefde voor alles wat ik wel ben en Liefde voor alles dat ik niet ben, Liefde voor alles en iedereen om me heen. Onvoorwaardelijke allesomvattende Liefde die als het fonkelende oogverblindende Licht van een diamant in de zon in mij en uit mij straalt…
En met het angstzweet nog in mijn oksels, omdat ik met het schrijven van deze woorden het proces weer doorvoel en weer een laagje dieper afdaal in mijn Zijn, sluit ik nu af met tranen in mijn ogen en diepe dankbaarheid in mijn hart, wetende en voelende dat ik mijzelf en mijn Bestaansrecht volledig omarm. Hello world, I’m coming!
Ben jij er ook aan toe laagjes af te pellen en terug te keren naar de kern van jou zijn?
Het afpellen van die laagjes had ik niet gekund zonder de hulp van verschillende therapeuten, coaches, healers en teachers. Nog altijd voel ik me dankbaar voor het aangaan en aankijken van mijn pijnen en de moed die ik had (en heb) om daar hulp bij in te schakelen. Dat is wat ik jou ook gun, van helen naar groeien naar Zijn! Voel jij herkenning, voel jij dat je er klaar voor bent? Zet dan die stap, gun het jezelf, because you are worth it! Als je die stap al hebt gezet ‘Good for you!’, ken je iemand waar je deze stap mee zet of wilt zetten ‘Fantastisch, doen!’. Heb je een duwtje in de goede richting nodig? Om je alvast op weg te helpen kan je hier mijn gratis ébook downloaden waarin ik je ‘mijn 10 tips om de verbinding met jezelf te herstellen’ geef. Mocht je méér willen weten en ben je benieuwd wat ik verder nog voor je kan betekenen, plan dan hier gratis een persoonlijk kennismakingsgesprek in met mij!
“Gelukkig zijn moet je durven!”
Veel liefs,
Nancy
