Mijn innerlijke reis door Corona-tijden Over hoe ik sinds eind 2019, toen de eerste Corona berichten vanuit China ons bereikten, naar nu, bewoog in mijn eigen innerlijke (gedachte)processen. Voor de één wellicht herkenbaar en steunend, voor de ander wellicht volledig tegengesteld aan de eigen reis, maar misschien, heel misschien iets van herkenning geeft rondom ons gemeenschappelijke doel. Misschien heel misschien een manier om wat meer begrip voor elkaar te voelen, om zo misschien heel misschien uit de strijd te kunnen stappen en vanuit liefde, respect en in verbinding met elkaar 2020 uit en 2021 in te bewegen…🙏💖 Eind 2019 bereikten ons de eerste berichten van Corona vanuit China. “Wat is dit nou weer voor iets? Serieus? Oké best heftig dit. Bizar. What’s happening? “Tegelijk voelde ik me niet echt bezorgd, want laten we eerlijk zijn China is best ver weg… Toen Corona Italië bereikte en het nog steeds ver genoeg weg was, maar al wel dichterbij dacht ik “Wat een paniek om een flinke griep, ziek zijn hoort bij het leven, moet je daar nou alles voor plat leggen?” In die fase begon ik ook te voelen dat er iets ‘massive was happening’ en dat dit in rap tempo ook richting Nederland en andere werelddelen zou overgaan. Angst voelde ik niet… Corona kwam dichterbij en ik voorvoelde de eerste lockdown in Nederland al toen anderen daar nog niets van voelde naderen. Angst voelde ik nog altijd niet… Wel had ik gedachtes als “Oh mijn God, what are they doing? Het is de bedoeling dat we ons leven leven, met alles dat voorbij komt. Het is niet de bedoeling dat we ons leven stil leggen of laten leggen voor een flinke griep!” De 1,5 meter regel werd geïntroduceerd. Angst voelde ik niet, wel ongeloof én boosheid, enorme boosheid. Hoezo voor mij bepalen hoe dicht ik wel of niet bij iemand in de buurt wil komen (zolang die ander dat ook wil 😉) De eerste lockdown. Angst voelde ik niet, ongeloof en boosheid inmiddels ook niet meer. Het was eerder gelatenheid als in ‘oké kennelijk is er even geen andere weg, let’s do this together, samen sterk en met elkaar zorgen voor de mensen in de zorg’, want die kregen het zwaar. En hoewel ik geen angst voor mezelf voelde, merkte ik dat ik wel gevoelig was voor de angst die me werd aangepraat om anderen te besmetten, of verantwoordelijk te worden gemaakt voor de dood of survival van een ander… De eerste tekenen van manipulatie en hypnose werden innerlijk zichtbaar maar nog niet door mij herkend als zodanig… (voor degenen die nog lezen en dit anders zien, ‘bare with me’). Alhoewel ik nog altijd deep down niet geloofde in de 1,5 meter maatregel, niet geloofde in de werking van een lockdown, niet geloofde in de verantwoordelijkheid waarmee we geïndoctrineerd werden én in alle eerlijkheid, nog altijd niet geloofde in de ernst van dit virus, deed ik braaf wat er gevraagd werd. “Want stel je voor dat mijn gevoel het fout had? Dan was ik wellicht verantwoordelijk voor iets heel ergs en voor de dood of ernstig lijden van anderen…”. Daarbij wilde ik mijn sociale en maatschappelijke bijdrage leveren aan de mensen in de zorg. We willen er uiteindelijk allemaal bij horen en allemaal willen we het beste voor een ander. Zit een ander in de stress, gaat het niet goed, dan helpen we. Saamhorigheid riep het op en natuurlijk wil je niet alleen zijn in het anders doen, of je bijdrage niet leveren aan het collectief. Dus kom maar op, we can do this! Ondertussen bleef het in mij knagen… Er fluisterde iets in mij dat het niet klopte, dat alles niet klopte. Dat er misplaatste verantwoordelijkheden op mijn schouders werden gelegd en dat ik die had aangenomen. Iets in mij fluisterde dat dit virus niet zo verschrikkelijk was als ze ons deden geloven, al had ik daar geen wetenschappelijk bewijs voor. Iets in mij fluisterde dat die 1,5 meter regel waardeloos was, maar ook daar had ik geen bewijs voor. Ik had alleen mijn gevoel, mijn intuïtie, maar ja in onze huidige ‘alles vanuit het hoofd-maatschappij’ heb je daar geen reet aan. Ik begon me af te vragen waar de adviezen over goed voor jezelf zorgen als in ‘naar buiten’, ‘frisse lucht’, ‘bewegen’, ‘gezond eten’, etc in dit hele verhaal bleven. Met andere woorden, ik begon allerlei vraagtekens bij het hele verhaal te plaatsen die ik niet kon staven met bewijs. Ik had alleen mijn gevoel en intuïtie en daar begon ik op te bewegen, wetende dat ik een groot deel van mijn leven vanuit mijn hoofd heb geleefd, ver verwijderd van contact met mijn hart en mijn Zelf. Inmiddels wetende dat mijn gevoel en intuïtie mij dichterbij mezelf en in verbinding met mijn hart hebben gebracht dan wat dan ook. Ik begon er weer naar te luisteren… Ik hield rekening met en had respect voor degenen die wel nog afstand wilden houden en hield dan ook mijn afstand van hen. Anderen, die net als ik, diep vanbinnen niet geloofden in de huidige regels, ben ik weer gaan opzoeken of ontvangen gepaard met een dikke knuffel. Ondertussen merkte ik dat nog altijd geen angst voelde voor Corona voor mezelf. Ik kreeg van mensen te horen dat ik makkelijk praten had en dat ik wel anders zou piepen als ik tot de risicogroep behoorde, maar daar behoorde ik al toe (volgens de Corona-deskundigen), want ik heb een auto-immuunziekte. Toch voelde ik geen angst. Ik werd geadviseerd door familie en andere mensen me strikt aan de regels te houden en bijvoorbeeld niet te gaan werken als het niet nodig was, etc. In alle eerlijkheid heb ik me hier in het begin even door laten afleiden. Maar ook daar werd al snel mijn innerlijke fluistering sterker dan de angstgolf die van buitenaf op me geprojecteerd werd. Ik hield op met mainstream media blind te volgen. Ik hield op met die informatie klakkeloos voor waar aan te nemen. Ik volg het nieuws sowieso al minimaal en dat ging ik weer doen. Ook wat Corona betrof. Ik ging ook andere dingen lezen, dingen van mensen die tot ‘complotdenkers’ en ‘complotgekkies’ werden gerekend, waaronder overigens ook artsen en wetenschappers. Ik nam mijn mind mee in die fluistering die ik al de hele tijd hoorde in mij. Die fluistering kreeg woorden en mijn mind werd helderder. Ik bleef zeker ook lezen en luisteren naar mainstream media en zeker niet alleen naar ‘de andere kant’. Ik vormde mijn beeld gebaseerd op zowel het één als het ander, passend bij wat mijn intuïtie me in gaf. Ondertussen zaten we ook in lockdown in en worstelde ik net als zoveel anderen met alle rollen en taken; mama, partner, juffrouw en het bijbehorende thuisonderwijs begeleiden voor mijn kinderen, logopedist die deels vanuit thuis en deels op locatie werkte, mijn eigen bedrijf opzetten en oh ja ik als gewoon ik was er ook nog maar daar kwam ik niet aan toe. Ik probeerde een korte tijd alle ballen hoog te houden. Maar toen ik door alle rollen en het vele schakelen en afgeleid worden, kortsluiting in mijn hersenpan kreeg en ’s avonds huilend het eten stond te koken, besloot ik per direct wanneer nodig her en der een bal te laten vallen. Deze stress was mijn alarmbel. Ik koos ervoor niet geleefd te worden, maar weer te gaan leven. Zelf én met mijn gezin. We hadden een prachtige tijd met veel verbinding en stiekem was ik die lockdown hiervoor erg dankbaar en moest ik het samenzijn daarna ook echt weer ‘ontwennen’. De volgende fase was dat ik er oprecht last van begon te krijgen dat ik ‘aan banden’ werd gelegd. Ik begon er last van te krijgen dat ik in mijn vrijheid beperkt werd. Ik begon er last van te krijgen dat de overheid en een groot deel van de mensen om me heen en op Facebook me probeerden te vertellen dat ik niet liefdevol en egoïstisch was als ik me niet aan de regels hield en daarmee anderen in gevaar bracht. Ik heb gediscussieerd met mensen, ruzie gemaakt met mensen, ben fel geweest tegen mensen. Om erachter te komen dat het niets veranderde. Niet bij hen en niet bij mij. Het enige dat ontstond was strijd. Strijd in mij, strijd om mij heen, strijd met anderen, strijd met regels, strijd, strijd, strijd… Pffff, hier werd ik ook niet gelukkig van… Elke keer weer ging ik ‘naar binnen in mij’… Voelen wat ik voelde… doorvoelen…. Het er laten zijn zonder er iets van te vinden. En van daaruit de vraag stellen “ik zie wat ik zie, ik voel wat ik voel, ik weet wat ik weet, maar de weg die ik nu bewandel zorgt voor strijd. Hoe doe ik dit…? Hoe blijf ik bij mezelf zonder in die strijd te belanden? Het antwoord kwam direct “Door uit de strijd te stappen”. Gevolgd door het inzicht “Iedereen ‘vecht’ en strijd uiteindelijk voor hetzelfde, voor datgene waar die in gelooft. Geleid door angst of liefde maakt niet uit. Je strijdt voor dat waar je in gelooft. Iedereen is er op zijn eigen manier van overtuigd de beste manier te weten om zo snel mogelijk hier doorheen te bewegen. Iedereen denkt de meest gezonde manier te weten. Iedereen is op weg naar hetzelfde doel, alleen geloven we in een andere weg. Of dat je nou een complotgekkie, een zweefteef, een botte hark, een muts, teveel denkend, onnadenkend, of wat dan ook bent; allemaal zijn we op weg naar hetzelfde doel, alleen zien onze wegen er anders uit en dat is wat voor verdeeldheid en strijd zorgt. Maar ons gezamenlijk doel is vrijheid en gezondheid! Poeh dat was een mindblowing inzicht voor mij dat álle verschil maakte. Ik deelde er een tijd geleden al over in één van mijn lives. Ik kon weer liefde en respect voelen voor iedereen, ook voor degenen die totaal anders tegen dit alles aankeken. Het stroomde weer in mij! Wel had ik nog moeite daar waar anderen geen respect hadden voor mij. Weer voelen, weer er doorheen zakken, weer een laagje dieper… De mondkapjes’verplichting’ bracht wederom een verdieping, evenals de spoedwet. Rutte zei “als er ook maar een kleine kans bestaat dat die mondkapjes helpen dan moeten we ze opzetten”. Maar is er ooit nagedacht over “als er ook maar een kleine kans bestaat dat ze niet helpen én dat we onze gezondheid hiermee juist benadelen, dan moeten we ze toch juist helemaal niet willen opzetten?”. En mijn zoektocht naar ‘wel opzetten’, ‘niet opzetten’ begon. Wederom in eerste instantie gedreven door manipulaties van buitenaf. Ook ik wil niet het buitenbeentje zijn. Weer voelde ik de ‘ik wil niet verantwoordelijk zijn voor de dood van een ander’. De angst,die ik wel voelde, om negativiteit over me heen te krijgen als ik dat mondkapje niet zou opzetten, mijn drang naar harmonie en saamhorigheid die prachtig getriggerd werd door de manier waarop we als volk en als individu aangesproken werden en worden. Alleen nu wist ik dat het gebeurde, ik was me er bewust van en liet me er tóch door leiden. Terwijl alle cellen in mijn lichaam schreeuwden “ZET DAT MONDKAPJE AF!!!”, zette ik hem toch op. Alleen van dat innerlijke conflict zou je al ziek worden… Ik deed mijn innerlijk werk opnieuw, ik doorvoelde wat omhoog geborreld kwam, ik sprak er vaak over met mijn lief en vroeg om reflectie, en ik kwam tot het punt dat ik vanuit liefde voor mezelf het mondkapje niet meer ging opzetten én daarbij in liefde kon zijn naar anderen toe. Ik was gecentreerd in mezelf en kwam eigenlijk geen nare dingen meer tegen vanuit de buitenwereld hierover die naar mij gericht waren. Zo gauw de strijd wegvalt, je uit de strijd stapt en vanuit liefde voor jezelf en de ander beweegt, valt de negativiteit weg… Dit leerde ik elke keer weer, laagje na laagje na laagje… En toen werd het 1 december en werden de mondkapjes ‘echt verplicht’. Ik schrijf het tussen haakjes, want volgens mij kan en mag wat er gebeurt helemaal niet. Het is een schending van onze grondrechten, de rechten die wij als vrij en soeverein wezen hebben en die in de grondwet beschreven staan. Hiermee doemde het volgende laagje op en ik voelde het gebeuren… En wederom kwam ik alle al eerder genoemde dingen tegen. Weer zette ik dat mondkapje op om als een gek zo snel mogelijk mijn boodschappen te doen en naar adem snakkend weer naar buiten te vliegen, zo snel mogelijk dat mondkapje afgooiend. Ik oordeelde zijdelings over al die mensen die zo klakkeloos dat ding opzetten (maar wist ik wel zeker dat het zo klakkeloos was? Ik zette hem immers zelf ook op? Oh ja, terug naar liefde…). Ik oordeelde over mensen die buiten op straat liepen met een mondkapje op of die ik in hun eentje in de auto zag zitten met mondkapje op; En elke keer wilde ik roepen “Jezus zet dat ding áf buiten! Doe es lief voor je lijf en gebruik je verstand!”. Maar ja ons hoofd gaat ons in deze situatie niet helpen (echt niet) en ook deze mensen zullen hun redenen hebben waarom ze dat mondkapje ophouden wanneer het niet hoeft. Wie ben ik over hen te oordelen? Hoe kan ik oordelen over de reis die zij aan het afleggen zijn? Uiteindelijk zijn we nog steeds op weg naar hetzelfde doel, vrijheid en gezondheid! De één denkt het liefste niet zelf na en volgt liever; maar wie ben ik om daarover te oordelen? De ander denkt wel zelf na, maar trekt andere conclusies als weer een ander; maar wie ben ik om daarover te oordelen? Weer een ander gaat de barricade op om de maatregelen te onderstrepen, waar een ander de barricade op gaat om diezelfde maatregelen door te strepen; maar wie ben ik om daarover te oordelen? Strijd is strijd en zal altijd strijd blijven, zolang je er niet voor kiest uit de strijd te stappen. Uit de strijd stappen betekent niet ‘je mond houden’, betekent niet persé ‘iets gaan doen wat je niet wil’ of ‘iets niet doen wat je wel wil’. Het is niets meer en minder dan de innerlijke strijd loslaten. “Hoe dan?” Allereerst door al je boosheid, al je woede, al je onmacht, al je verdriet, al je angst te voelen. Strijden houdt ons weg bij voelen wat er is. Niet de ander verantwoordelijk maken voor dat gevoel, want dat is het bijbehorende verhaal en werkt ook ter camouflage. Maar ‘gewoon’ voelen, doorvoelen, laten stromen, door die laagjes heen zakken. Wanneer je écht gaat voelen, komt er ruimte voor andere inzichten, maar vooral nog komt er ruimte voor wat door al die emoties verborgen werd; het diepere gevoel van verbinding met jezelf én anderen, liefde voor jezelf én anderen. Daar in dat veld is compassie, vergeving, vrede, liefde. Ingetapt in dat veld kan de wereld op z’n kop gaan staan en blijf jij in verbinding. En niet altijd maar vaak wel, zal je merken dat er ook meer verbinding en begrip ontstaat bij de mensen om je heen, gewoon omdat jij met die energie verbonden bent. In verbinding met deze energie weet jij, voel jij dat er niemand en niets is in staat dit van jou af te pakken. Of dat je je nou wel of niet aan regels houdt, wel of niet een mondkapje draagt, wel of niet gelooft in de huidige regels; Innerlijke vrede is in jou ‘no matter what’ happens outside of you. Zullen we op zoek gaan naar deze plek van liefde en vrede in onszelf en weer in verbinding treden met elkaar, vanuit respect en liefde voor elkaar en voor elkaars pad. En zullen we dan van daaruit verder bewegen? Stel je voor wat dat zou doen voor ons als mensen… Can you feel it??!! Ik in ieder geval wel…🥰!! Dat lieve mensen is mijn wens voor ons allemaal, voor de mens en de mensheid, en het zou zomaar kunnen dat Corona/Covid ons daar ‘stiekem’ gewoon een beetje dichterbij brengt🙏💗 “Gelukkig zijn moet je durven!” Liefs, Nancy💖 Ps Zou het ’toevallig’ zijn dat de les van Een Cursus In Wonderen die ik vanochtend, zoals elke ochtend op FB,  teachte en waar ik mezelf al de hele dag in onderdompel is: “Ik ben één Zelf, verenigd met mijn Schepper, één met elk aspect van de schepping en grenzeloos in vrede en in kracht. Jij bent één Zelf met mij, verenigd met onze Schepper in dit Zelf. Ik eer jou om Wat ik ben, om wat Hij is, die ons beiden liefheeft als Eén.” Unity…. Eenheid… Verbinding… Let’s do this together!!✨💖✨