SPIRIT IN BUSINESS

Wat gebeurt er in jou als je dit leest?
Is je nieuwsgierigheid geprikkeld en voel je ‘jaaaa, hèhè eindelijk iemand die het beestje bij de naam noemt’?
Kom je misschien ook wel oordelen tegen? Spiriwiri, vaag gedoe, spiritualiteit in business is een no-go. Zweef lekker naar Facebook toe, of iets dergelijks…
Of weet je dat in ‘Spirit in Business’ een enorme kern van waarheid en ook kracht in ligt, alleen heb je geen idee hoe?
Voel jij ook dat dit precies is waar de wereld nu behoefte aan heeft?

‘Spirit in business’ begint bij de vraag “Wie ben ik?” en leidt naar Universele Verbondenheid.

I am not a human in a spiritual experience, I am a spiritual being in a human experience. En dat geldt ook in business!

Ik ben Nancy de Vos, spiritueel energetisch life coach, en “Het is mijn missie om zelfbewuste mensen te inspireren en begeleiden in het herstellen van de verbinding met zichzelf, zodat ze vanuit hun hart, intuïtie en innerlijke kracht kunnen gaan leven!”

Ik ben energie, een multidimensionaal lichtwezen in een menselijke ervaring. En in deze menselijke ervaring ben ik voluit Nancy de Vos-Donkers, 41 jaar jong, partner van Tim de Vos, moeder van Grardje waarvan de zwangerschap in een miskraam eindigde, Daan van 13 en Floor van 10. Ook ben ik dochter, zus, vriendin, luisterend oor, open boek, avonturier, spiritueel energetisch life coach, ongesteld (open boek zei ik al 😉), getraumatiseerd, aan het helen, getransformeerd, af en toe boos, af en toe verdrietig, af en toe bang en vooral vaak blij en gelukkig, al was dat tot een paar jaar geleden grotendeels omgedraaid.

Ik ben nog veel meer, ik ben het allemaal én… ik ben niets van dit alles!

Het zegt namelijk allemaal helemaal niets over wie of wat ik werkelijk ben! Het zegt alleen iets over hoe ik dit leven beleef, ervaar en over de rollen die ik tot uiting breng.

Want in werkelijkheid ben ik dus een spiritueel wezen in een menselijke ervaring, net als jij trouwens! Maar we hebben het als spirits wel gewoon te doen op deze aarde en in deze aardse, menselijke beleving waarin geleefd en oh ja, ook geld verdiend moet worden voor de welbekende ‘boterham op de plank’.

Nog aangehaakt, happy me! Afgehaakt, ook prima maar dan lees je dit toch al niet meer😋

Steeds meer mensen her-inneren zich langzaam maar zeker de waarheid van bovenstaande quote. Toch is het voor velen van ons, voor mij in elk geval, moeilijk om dit gewoon hardop uit te spreken. Waarom is dat zo eng? Waarom zijn we zo bang afgewezen te worden als we uitkomen voor wat we voelen en ervaren? En waarom lijkt dat op Facebook meer geaccepteerd dan op LinkedIn? Want waarom zou je als het over ‘zakelijk’ gaat, opeens niet meer uit mogen spreken hoe je het leven ervaart? In je werkende leven neem je jezelf toch ook gewoon mee? Of speel je op elke plek en in iedere situatie een andere rol en moet je dat eigenlijk wel willen? Herkenbaar hoor, zo leefde en dacht ik zelf ook lange tijd…

“Nancy, als je gaat posten op LinkedIn dan moet je niet te open zijn, spiritualiteit in de zakelijke wereld brengen gaat niet werken. Woorden als liefde en licht, daar zijn ze niet klaar voor. Je kan het veel beter zus en zo doen…”

Met andere woorden, binnen de kaders, binnen de lijntjes blijven die door anderen bepaald worden of waarvan we onszelf aanpraten dat ze door anderen bepaald worden. Waaaaah!!!

Aanpassen en people pleasen om gezien te worden, om erbij te horen, om mijn boterham te kunnen verdienen. Iets wat ik mijn hele leven gedaan heb en waardoor ik hartstikke vast liep in mezelf en in mijn leven!

Dat is dus wat ik niet meer wil!
Ik wil léven in plaats van overleven!
Ik wil leven in plaats van geleefd worden!
Ik wil leven in plaats van me steeds af vragen of ik het wel goed doe!
En voor wie eigenlijk, dat goed doen? Alleen maar voor anderen en nooit voor mezelf. Been there, done that and it didn’t make me happy, at all!

En nu? Nu noem ik mezelf spiritueel energetisch life coach en ik ben supergoed in wat ik doe! Het leven laat me zien dat dit de bedoeling is en inmiddels dúrf ik het ook te zien en te laten zien.
Als klein meisje verslond ik sprookjes en geloofde heilig in oneindig licht en liefde aan het eind van alle kommer en kwel die ik meemaakte en om me heen zag gebeuren. Ik vroeg me af of grassprietjes het voelen als je over ze heen loopt en waarom mensen doen zoals ze doen, reageren zoals ze reageren, ieder op z’n eigen manier op eenzelfde situatie. Ik vroeg me af waarom iedereen zo afstandelijk was of onbetrouwbaar voelde (de onderliggende energie klopte zelden met wat ze probeerden uit te drukken in woorden of mimiek).

Ik voelde me ook nooit thuis in het gezin waarin ik opgroeide, de buurt, de mensen, de kinderen, de wereld. Ik voelde me anders en door de jaren heen begon ik om allerlei redenen te denken dat ik degene was die niet goed was en anders moest zijn. De sprookjes verdwenen naar de achtergrond, licht en liefde werd overschaduwd door ellende en beschermingsmechanismes nestelden zich dieper en dieper in mij en deden me lange tijd vergeten wie of eigenlijk ‘wat’ ik in werkelijkheid ben…

Toen ik mijn tienerjaren in ging werd mijn moeder manisch depressief en begon een zeer agressieve en uitermate onveilige periode van mijn leven. De periode waarin je jezelf hoort te ontdekken werd voor mij gekenmerkt door onbetrouwbaarheid, onvoorspelbaarheid, agressiviteit (van mama, papa, vechtscheiding, nieuwe partner die ook agressief was en ga zo maar door), veilig was het nergens, thuis voelde ik me nergens. Ik leerde op een diep niveau dat zowel mannen als vrouwen uiterst onbetrouwbaar waren en dat ik mislukt was als mens omdat hoe hard ik ook mijn best deed, ik het nooit voor iemand goed kon doen. Meestal maakte ik me stil en afwezig zodat niemand last van me had. Ik werkte hard op school om gezien te worden en uit hoop iets van liefde en waardering te ontvangen. Maar wat ik ook deed, de liefde die ik zo nodig had kwam nooit. Boosheid, afwijzing, vernedering en het moeten vullen van de behoeftes van anderen daarentegen kreeg ik volop. Ik deed m’n best om niemand voor de kop te stoten, maar met weinig succes. Ik huilde stilletjes in bed zonder geluid te maken en bleef lachen overdag zodat niemand zich zorgen om me maakte.

Ik werd kneitergoed in mijn eigen overlevings- en beschermingsmechanismes en ik raakte heel ver van mezelf verwijderd, al had niemand dat, inclusief ikzelf, door. Het keurslijf waarin ik mezelf duwde benauwde me en dat maakte dat ik er af en toe uitknalde, soms zichtbaar voor anderen en soms in het diepste geheim. De dingen die ik tijdens die uitbarstingen deed waren reden te meer om mezelf te veroordelen en bevestigden de mislukking die ik was. Later kon ik ook de uitbarstingen niet meer toestaan, omdat ik er mensen die ik lief had mee kwetste, en dus draaide ik de schroeven van mijn keurslijf nog wat strakker aan.…

Het was een harde spiegel toen ik me jaren later, na een aantal jaren van zowel fysieke als mentale uitval (auto immuunziekte en twee burnouts) realiseerde, dat ik een voor de buitenwereld prachtig leven had opgebouwd, terwijl mijn binnenwereld a big pile of shit was. Ik leefde in een gouden kooi en tijdens mijn derde zwangerschap begon die spiegel serieuze barsten te vertonen.

Het was het moment waarop mijn wanhoop tot een dieptepunt kwam, waarop ik me afvroeg, “Is dit nou de bedoeling van het leven?”. En vanuit ergens heel diep van binnen kwam het antwoord “Nee, dit is niet de bedoeling, de muren waar je steeds tegenaan knalt kunnen afgebrokkeld worden” en ik maakte een commitment met mezelf: ik zou gaan puin ruimen, doen wat nodig was om me gelukkig te voelen én daarmee ook een betere moeder voor mijn kinderen zijn. Het was het begin van de reis terug naar mezelf, waarin ik de verbinding met mezelf herstelde en weer leerde om vanuit mijn hart, mijn intuïtie en mijn innerlijke kracht te leven! En what a journey it was, of eigenlijk still is want, als ik iets geleerd heb dan is het wel dat het een lifelong journey is.

Als mens en als coach en mentor heb ik onwijs veel te bieden, mooi hè dat ik dat ‘gewoon’ zo durf te zeggen tegenwoordig! Het is gewoon zo! Ik maakte veel ‘auw’ mee in mijn leven, ik raakte ontzettend ver van mezelf verwijderd, ik veroordeelde mezelf, kende en respecteerde mijn eigen grenzen niet in de breedste zin van het woord, ik viel duizenden keren en stond altijd weer op, ik liep het pad waarop ik nu anderen mag begeleiden en ik loop het nog steeds. Elke keer een laagje dieper, that’s me, always growing, always evolving.

Ik ben van het delen, dat open boek waarover ik het in het begin al had. Ik krijg vaak terug van mensen dat ik een boek zou moeten schrijven (mee bezig!) en ik een inspiratie ben (bloos). Ik voel dat de tijd van mezelf verstoppen en klein houden voorbij is. En al schijt ik 7 kleuren, I feel the fear and do it anyway, dwars door de veilige kaders heen, voorbij alles wat anderen vinden, zodat ik nog vrijer kan leven, nog meer in verbinding met mezelf én anderen kan zijn. En dat ik door dat te doen anderen mag inspireren hetzelfde te doen is een extra bonus! En ja, ook op LinkedIn from now on. Ik zal vaker delen, meer over mezelf laten zien en waarom het nooit te laat is jezelf eerlijk in de spiegel aan te kijken! If I can do this, you can do this!

En… ik ga laten zien dat spiritualiteit, licht en liefde ook op LinkedIn én in de zakelijke wereld een plek kunnen hebben! Want als je het mij vraagt is dat precies wat de wereld nu heel goed kan gebruiken…

Dus als je helemaal tot hier gelezen hebt, fantastisch, dankjewel! Mijn naam is Nancy de Vos and I’m stepping into the light. Wanna join me? Volg me of nodig me uit om te connecten. Ik ben te vinden op Facebook (voorlopig nog), LinkedIn en/of MeWe en ik vind het fantastisch om je te ontmoeten! Ik hoop dat ik je oneindig mag inspireren met mijn verhalen en posts enne deel ze gerust verder als je je geïnspireerd voelt!

“Gelukkig zijn moet je durven!”

Liefs, Nancy❤