Van hard naar hart

Van vastzetten naar stromen

Van moeizaam naar moeiteloos

Van Ego naar Liefde

Dat is de shift die ik een paar dagen geleden maakte en waarover ik een paar dagen geleden ook al een blog schreef! Diezelfde avond bracht ik mijn kids na een voor mijn gevoel altijd veel te korte tijd (zelfs al kan ik de alleen-tijd ook echt omarmen), weer naar hun vader. Thuis gekomen stonden mijn lief en ik in de keuken en ineens vanuit het niets sloeg de vlam in de pan. Ik reageerde op een manier die bij hem volledig in het verkeerde keelgat schoot. Een manier die ik zo niet bedoeld had, al stuurde ik in alle eerlijkheid wel enige irritatie mee in de reactie waar hij zo op reageerde. Er werden oude pijnstukken geraakt bij hem en van daaruit reageerde hij naar mij. Zijn reactie raakte oude pijnstukken bij mij (niet goed zijn zoals ik ben – uhm ging daar mijn post van woensdag niet over, dankjewel Universum – en het gevoel daarop veroordeeld te worden). En voordat ik het wist bokste ik terug dat ik ook heus best weleens geïrriteerd mocht reageren en dat me dat geen slecht mens maakte en dat hij daar niet zo heftig op hoefde te reageren, oh ja en uiteraard vertelde ik er ook nog bij dat mijn irritatie reuze gerechtvaardigd was…

Manlief stoof de keuken uit, want zijn pijnknop werd hierdoor nog dieper ingedrukt. De eerste reactie van mijn systeem was echt niet zo aardig en in mijn hoofd herkende ik de bekende gedachte dat hij zich aanstelde. Vroeger en tot nog niet zo gek lang geleden kon ik daar ernstig lang aan vasthouden en zou de pijnknop die bij mijzelf ingedrukt was zorgen voor nog veel meer verhalen in mijn hoofd die de bevestiging waren van de pijn die mij werd aangedaan. Met andere woorden, ik zou zielig zijn en hij de boeman. Die verhalen zijn om in te verdrinken en bovenkomen kon vreselijk lang duren. Inmiddels ken ik mijn thema’s en heb ik daar al veel innerlijk helingswerk op gedaan. Dus meteen na die eerste gedachte werd ik me bewust van wat er gebeurde, kon ik diep doorademen en de liefde voelen voor hem en mij en voor de pijn onder onze reacties. Onze reacties kwamen voort uit angst en oude verhalen, allemaal perceptie en allemaal per definitie niet waar. Liefde is altijd het enige wat altijd écht is en wat al dat andere heelt. Ik weet dat ik de keuze heb tussen geloven in de verhalen van mijn hoofd (die op angst gebaseerd zijn) of kiezen voor liefde. Zelfs als ik nog zo overtuigd ben van mijn gelijk, kies ik liever Liefde omdat die andere keuze mijn eigen hel op aarde creëert. Daarbij geloof ik er heilig in dat we allemaal met elkaar verbonden zijn, hij is mij en ik ben hem. Jij bent ook mij en ik ben ook jou, wij zijn allemaal gelijk en allemaal hetzelfde (in Wezen). Dus als ik hem veroordeel, veroordeel ik mezelf. Als ik liefde zie en voel in hem, zie en voel ik liefde in mij. Is dat altijd gemakkelijk? Lukt het me al altijd? Nee, oh my God nee, echt niet! Hierin zijn degenen van wie we het meest houden én degenen die ons het diepst kwetsen (vaak zijn dat dezelfde personen overigens ), onze grootste teachers en uitdagingen. Het is een proces van vallen en weer opstaan . Maar ik geloof dat ik afdwaal .

Dus toen m’n lief weer naar de keuken kwam kon ik hem vanuit liefde vertellen dat mijn reactie inderdaad niet zo lief was geweest en dat het me speet dat ik zo gereageerd had. Echter was de boosheid bij hem nog niet volledig bedaard, dus kreeg ik er nog een lading verwijt overheen. Daar was mijn pijnknop even niet tegen bestand, dus nu stoof ik de keuken uit. Je zou hier nog een leuk stripverhaal van kunnen maken geloof ik .

Terwijl ik boven de was stond op te vouwen (je kan jezelf maar beter nuttig maken terwijl je hoofd je vanalles wijs probeert te maken, toch?) haalde ik weer diep adem en vroeg God (niet die kerkelijke, maar de Bron, of Spirit, of welke andere naam je er aan zou kunnen geven) om hulp bij het zien van wat er Werkelijk was. En de vraag “wat zou Liefde doen?” kwam binnen. En daar was mijn wonder, verzachting, stroming. Wederom kon ik zonder mijn pijn weg te duwen, deze liefdevol over haar hoofdje strelen en me richten op liefde. Op de liefde die ik voel voor hem en op de liefde die ik voel vanuit hem naar mij, die altijd aanwezig is achter de pijnen die we voelen.

Beneden trof ik hem aan in de luie stoel en op zijn schoot vertelde ik vanuit Liefde (niet vanuit oordeel) wat ik had ervaren, wat me had geraakt en dat ik van hem hou. Van hieruit verzachtte ook hij, ook zijn perceptie op de situatie veranderde en er kwam ruimte voor Liefde.

Ik had me tijdens het vouwen van de was (waar zo’n huiselijk karweitje al niet goed voor is ) ook afgevraagd hoe het toch mogelijk was dat ik in zo’n goede energie had gezeten en me zo overvallen had gevoeld door de situatie dat ik even alleen vanuit mijn oude systeem had kunnen reageren en dus in een split second uit die fijne energie was geknald. Het antwoord was nog niet binnen gekomen. Wel had ik al mogen voelen en zien dat uit die energie knallen zo erg niet is en hoe mooi het was dat ik zo snel tot 2x toe de shift weer terug had kunnen maken (over highs en lows gesproken!). Terwijl ik zo bij mijn man zat voelde ik het antwoord tot me komen. Ik had mijn energie van de voorgaande dagen al wel geshift, maar nog geen ruimte gemaakt voor dat wat nog doorvoeld mocht worden. Ja mijn kinderen hadden dingen spannend gevonden, maar ik als hun moeder had diezelfde dingen óók spannend gevonden! Ik had nota bene nog uitgesproken naar mijn man dat het voelde als next level loslaten, het had zich al kenbaar gemaakt, maar in de drukte, hectiek en jaagenergie had ik er geen tijd voor genomen dit er te laten zijn. Nu vanuit de zachtheid was het er direct en de tranen stroomden over mijn wangen. Tranen die ik weggestopt had, tranen die ik vastgezet had, onbewust… Tranen die gehuild mochten worden, gevoel dat door mij heen mocht stromen, dat mocht toenemen in de intensiteit die nodig was om vervolgens net zoals de golven van de zee als vanzelf weg te ebben en via mijn voeten in Moeder Aarde te stromen die deze energieën zoals altijd liefdevol omzet in gezuiverde energieën van liefde en licht.

Deze dag was een volledig kleurenpalet aan energieën, emoties, inzichten en aan shifts. De dankbaarheid die ik voel als ik me bewust word van hoe mooi het is de shift van angst en Ego naar Liefde steeds gemakkelijker te kunnen maken is ongekend. Dankbaar voor Moeder Aarde, voor Vader Zon, voor de Bron/God en voor alles daar tussenin.

Kiezen voor Liefde is de weg naar innerlijke Vrede

“Gelukkig zijn moet je durven!”

Liefs, Nancy