BEN JIJ NET ZO ANDERS ALS IK ANDERS BEN, MAAR DAN ANDERS?😊

In mijn systeem werd me anders voelen, los van of het waar was, lange tijd geassocieerd met ‘raar’ of zelfs ‘achterlijk’. Je weet wel dat stemmetje dat tegen jezelf zegt ‘doe niet zo achterlijk’, ‘hou je mond’, ‘doe ff normaal!’, ‘wat zullen ze wel niet van je denken?!’. Dat bijbehorende gevoel van ‘het vijfde wiel aan de wagen te zijn’, je anders voor te moeten doen dan je bent om erbij te horen, want oh wee als je je niet aanpast, dan… dan word je uitgelachen, kletsen ze achter je rug om over je, worden ze boos op je, voelen ze zich onbegrepen waardoor je je alsnog aan moet passen, jaag je iedereen weg en ja inderdaad je voelt hem aankomen, uiteindelijk blijf je uitgelachen en diep gekwetst, eenzaam en alleen achter, om vervolgens in alle eenzaamheid en ongeliefd te sterven…😳

Klinkt dramatisch hè… en dat is het ook! En toch zijn dit de angsten die ik tegen kom als ik ga voelen op waarom ik het zo verrekte lastig vind om ‘anders’ te zijn. Jaren van innerlijk werk, van bewustwording, van heling en van transformatie hebben hier gelukkig al veel in gebracht én veranderd. Want in tegenstelling tot de eerste 35 jaar van mijn leven omarm ik en leef ik mijn ‘anders zijn’ in steeds grotere delen van mijn leven! En wat een feest is dat! Echt ik zweer het (spuug nu door m’n vingers als versterkend element, niet omdat dat hoort maar gewoon omdat het kan 😉), wat een opluchting is het jezelf toe te staan om ‘anders’ te zijn dan hoe anderen vinden dat je hoort te zijn.

Tegenwoordig ben ik thuis en in mijn relatie met mijn lief, en als moeder van mijn kinderen en zelfs ook in mijn vriendschappen gewoon heerlijk ‘anders’. Hoe dat eruit ziet? Hahaha, heb je even? Dat is met blote voeten door de regen lopen, springen in de plassen, kletsen (jep, gewoon hardop) met de grassprietjes, de bloemetjes en de bijtjes (en al het andere dat leeft en groeit), oh daar hoort ook toestemming vragen bij als ik een bloem pluk of een stukje boom wil afbreken en er naar luisteren als ik een ‘nee’ als antwoord krijg. Dat is er tot in mijn diepste Zijn van genieten als ik mijn kinderen vanuit hun hart contact zie maken met die prachtige bloem die ze zóóó graag mee naar huis willen nemen en vragen of de bloem het goed vindt om geplukt te worden (en vervolgens het antwoord dat ze krijgen, jep dat krijgen ze, accepteren). Het is ook mijn haren los gooien en uit mijn dak gaan op heerlijke muziek, het is keihard meezingen ook als ik niet onder de douche sta en ik echt niet altijd zuiver zing, het is grapjes maken waar ik zelf het hardste om moet lachen en mijn lief vooral een lachstuip krijgt van de lol die ik zelf heb en niet zo zeer omdat dat grapje nou zo bijzonder was, het is gekke bekken trekken, het is ook zoiets ogenschijnlijk simpels als huilen wanneer ik me verdrietig voel en me terugtrekken in de rust wanneer ik even niet zoveel zin heb in contact, het is niet op alle uitnodigingen die ik krijg ingaan ook al weet ik dat me dat niet altijd in dankbaarheid wordt afgenomen, het is ongegeneerd en zonder beperkingen mijn kinderen steunen wanneer ze door anderen geremd worden in wie ze aan het ontdekken zijn te zijn, het is mijn mond open doen als je hem dicht ‘hoort’ te houden en hem dichthouden wanneer je hem open ‘hoort’ te doen, het is mediteren en mantra’s zingen, het is verantwoordelijkheid nemen voor alles wat in mij beweegt, stroomt en voelt, het is edelstenen door het hele huis hebben staan en liggen, het is praten met het Universum, God, de Bron, engelen, draken, natuurwezens, overleden dierbaren, opgestegen leermeesters en you name it welke andere lichtgidsen er nog zijn. En wat een verademing is het om dat ‘gewoon’ te doen, zonder me ervoor te schamen of mezelf daar in tegen te houden.

So far, so good zul je denken. En dat klopt. En toch ben ik er kennelijk nog niet helemaal, want de sensitieve, heldere lezers onder ons zullen voelen aankomen dat er nog een soort van ‘maar…’ aan zit te komen. And you are so right.

Het is de ‘maar’ die er al weken voor zorgt dat ik mijn nagels weer afbijt. Dat wat ik 35 jaar lang gedaan heb en de afgelopen 5 jaar niet meer. Niet meer sinds ik mijn ‘anders’ zijn ben gaan omarmen en mezelf ben gaan omarmen en gaan leven. In eerste instantie in mezelf, vervolgens in mijn huis en natuurlijk met mijn kinderen, daarna na wat intense lessen ook in de liefde. En nu, nu bijt ik weer, al een paar weken. Want ik hik aan tegen een soort van ‘next level-anders zijn’.
Mijn ‘anders’ zijn omarmen in mijn privéleven heeft even geduurd, maar whoop whoop I’m living it! En toen zette ik de stap om voor mezelf te beginnen en daar hoort mezelf zichtbaar maken bij. Huhuh, dat is ‘anders zijn’ on a whole new level. Dat is hetzelfde als naakt de supermarkt in lopen. Want met mijn business ‘Nancy de Vos’, maak ik mezelf zichtbaar op het internet, zodat mensen me kunnen vinden. Wel zo handig als ik klanten wil aantrekken toch 😊. En dan is het internet toch een verrekkes grote supermarkt al zeg ik het zelf. Enne, wat dat naakt betreft, zo voelt het echt als ik mezelf laat zien met waar ik vandaan kom, met waar ik sta en met mijn visie op het leven en waar ik als mens in geloof. Ik werk met de innerlijke wereld van mensen en dus laat ik ook mijn eigen innerlijke wereld zien. Sommige mensen kunnen daar niks mee en een deel van mij vindt dat dus lastig, voelt zich daarin niet gezien, niet serieus genomen en afgewezen. Gelukkig is dat deel in mij aan het helen, wordt het minder en laat ik me er ook niet meer door tegenhouden. Tot voor kort dus.

Want inmiddels ben ik dus voelbaar aangekomen bij the next level van ‘anders zijn’. Of althans, die next level was er al, altijd al en ín mij is dat oké en thuis is dat oké en bij mijn lief is dat oké en bij mijn kinderen en ook in veel vriendschappen. Maar ‘out in the open’, in die grote supermarkt die het internet heet, nee daar nog niet. En ook dat was prima tot het Universum, Spirit, de Bron, God of hoe je het ook wil noemen (ik gebruik zelf die termen door elkaar in plaats van altijd dezelfde, lekker verfrissend, lekker ‘anders’ 😉) mij steeds meer en steeds duidelijkere signalen begon te geven over waar ik mee naar buiten mag. Misschien herken je wel dat je eerst dan nog kleine signaaltjes krijgt, die je nog kan wegmoffelen onder het vloerkleed. Waar je Ego nog van kan zeggen “nee joh, doe es ff normaal” en dat het dan klaar is. En dat vervolgens de signalen langzaam maar zeker steeds minder weg te moffelen zijn en steeds vaker voorbij komen tot ze op een gegeven moment als het ware zo groot zijn als een enorm Amerikaans reclamebord met dikke vette lichtgevende flashy neonletters dat ineens recht voor je neus staat (God mag weten waar het zo plots vandaan kwam). Er omheen no way, er overheen nope, veuls te groot om te ontwijken. Het is er en laat zich niet wegmoffelen, it’s there to stay en het flasht en shines en zegt ‘deal met mij, cause I’m here to stay’. En ja natuurlijk heb ik in elk gegeven moment een keuze, dus ook de keuze om er niets mee te doen. Dat heb ik dus een tijdje geprobeerd en daar word ik onrustig van en dat kost me mijn nagels. En nog belangrijker, ik weet inmiddels dat als ik het bord afwijs en blijf afwijzen, ik een deel in mezelf afwijs. Het deel dat ik kennelijk nog altijd niet volledig omarmd heb. Ja wel lekker veilig binnen de vier muren van mijn huis en bij mijn kinderen, mijn lief en sommige vrienden, maar daarbuiten weten niet veel mensen dat ik meer en meer in contact sta met de ‘spirit wereld’, waaronder Jezus en Maria Magdalena en grootser nog God en het Christusbewustzijn….

Zo, dat is eruit… Het kan maar getypt zijn. Over uit de kast komen gesproken 😉. Ik ben Rooms-Katholiek opgevoed, dus met de kerk als instituut dat staat voor ‘het geloof’. Met de bijbel, de hemel en de hel. Met ‘Wees Ge-groetjes’ en het ‘Onze Vader’ en ook met het ‘voor het oog van het kerkvolk’ gevoel. We gingen niet elke zondag naar de kerk, maar als we gingen zaten we met de hele familie vooraan in de kerk en als de familie niet compleet was, dan was dat voelbaar niet goed. Uiteraard in zondagse kleren en brede glimlach. ‘Geen zin’ was geen optie, gegiebel of op een andere manier de stilte verstoren uiteraard ook niet. Na de mis naar het kerkhof en daarna broodjes en soep bij opa en oma (dat was dan wel weer leuk 😉). Maar het hele kerk-gedoe was overduidelijk geen vrijblijvend geheel. Het bijzondere is dat dat hele ‘gedoe’ en die negativiteit, de onderdrukking, het moeten, het neppe (voor mijn gevoel), maakte dat ik afhaakte en innerlijk afstand nam van het geloof, van de kerk, van God. Ik geloofde van jongs af aan al niet dat de wereld zo bedoeld was, zoals ons in de kerk werd voorgeleefd. Het maakte dat ik een nare bijsmaak ontwikkelde wanneer het over ‘het geloof’, over God, Jezus, Maria of iets aanverwants ging. Toch voelde ik wél dat er meer was. Ik voelde Jezus, ik voelde Maria Magdalena, ik voelde God. Ik kon het alleen niet rijmen met de kerk en met de ideeën die het kerkelijk instituut de wereld in slingert. Ik kon de angst er vanaf voelen druipen en ik kon voelen dat het niet klopte. Wat ik in die tijd nog niet begreep was dat God, Jezus, Maria Magdalena ook losgekoppeld kunnen worden van de kerk. Dat ik niet in de kerk hoef te geloven om in God te geloven. In mijn jong-volwassenheid voelde ik al wel “Ik hoef niet in de kerk te zijn om in God te geloven of de verbinding te voelen”, maar dat hardop uitspreken was nog wat anders. Altijd heb ik een onwijs sterke verbinding gevoeld met Jezus, met Maria Magdalena, met God en met waar ze in werkelijkheid voor staan en met waar Jezus in werkelijkheid voor op Aarde was. Om de mensheid te leren van waaruit ze ontstaan zijn, om te leren over liefde en onvoorwaardelijke en allesomvattende liefde, om te leren waartoe de mens in staat is op het moment dat je écht gaat geloven en vertrouwen, om te leren wat er gebeurt als we de verhalen van ons hoofd, van ons Ego niet meer voor waar aannemen en ons overgeven aan God en het Christusbewustzijn, aan de allerhoogste, de allerzuiverste, de allerpuurste vorm van Liefde & Licht van waaruit alles ontstaan is. De kracht die ons leidt als we er voor durven open te staan en ons er onvoorwaardelijk aan over gaan geven.

Maar ik liet dit Weten in mij niet toe, want ik had iets anders geleerd. Ten eerste dat ‘anders zijn’ op welke manier dan ook wordt afgestraft en ten tweede had mijn Ego geleerd dat geloven gebaseerd was op angst en daar zette ik me innerlijk tegen af. Ik was het meisje dat in Liefde & Licht geloofde, ook al was alles om haar heen nog zo donker. Ik verslond niet voor niks elk sprookjesboek dat ik had meerdere keren.

Toen mijn kinderen een jaar of vijf geleden aan me vroegen rond Pasen “mama geloof jij in Jezus?” hoorde ik mezelf vanuit een dieper Zijn antwoorden “Ja ik geloof zeker in Jezus, ik geloof alleen niet in de kerk.” Dit was voor mij een even verrassende uitspraak als voor de kinderen. Voor mij klopte het echter direct en ik begreep in een nanoseconde ineens alles. Vanuit de kinderen brak een vragenvuur los, want dit was een invalshoek die ook zij nog niet geleerd hadden op school.

In de jaren daarna ben ik me meer en meer gaan afstemmen op de onaangeleerde Waarheid, op het Weten diep in mij en ik ben gaan toelaten wat de Waarheid is die ik in mij voel. In diezelfde tijd kwam Jezus naar me toe tijdens meditaties en diepere bewustzijnsreizen en niet veel later kwam ook Maria Magdalena. Beiden zijn sindsdien voelbaar bij me, soms wat verder naar de achtergrond, soms volop aanwezig. Soms krijg ik ongevraagde ingevingen, soms begeleiden ze me als ik er bewust om vraag. Ze hebben me door zware tijden heen be-geleid. Nog niet zo lang geleden kwam Jacob, mijn lichtgids erbij om dit trio compleet te maken. En daarnaast heb ik de beschikking over een peleton aan Engelen, gidsen, natuurwezens, sterrenvolkeren die allemaal even liefdevol aanwezig zijn om te helpen als dat nodig is. Jezus en Maria Magdalena zijn een tijdje wat meer naar de achtergrond geweest, er waren andere dingen en energieën nodig om mijn Bewustzijn te laten groeien. Het afgelopen jaar is dat hard gegaan en steeds vaker komen dingen naar me toe en op mijn Pad die mij doen beseffen dat het de bedoeling is dat ik mijn Bewustzijn en mijn Waarheid ga delen met de Wereld, without holding back, naakt in de supermarkt maar dan vanuit mijn hart, intuïtie en mijn innerlijke kracht, geleid door de Bron, God, het Christusbewustzijn. En getverpielekes dat vind ik dan toch wel echt heul spannend! Maar het is tijd om op te houden de andere kant op te kijken en ook dit deel volledig in mij aan te nemen en te omarmen. Sinds een paar weken leef ik met de affirmatie “Ik leef mijn eigen Waarheid, vanuit Liefde voor mezelf én anderen.”

Afgelopen week ontving ik van één van mijn liefste en dierbaarste vriendinnen (Sofie van House of Roots) een prachtig bergkristal, geactiveerd met een door haar gechannelde boodschap van Maria Magdalena:

“Ik ben oneindige Liefde,
ik beschik over de kracht van de Roos,
de Vader en de Moeder.
Ik ben compassie, Alomvattend
in deze dimensie en in alle andere.
Ik zuiver en schijn mijn eigen unieke Licht”

Het kristal én de activatie helpen tesamen met mijn eigen gidsen om de stappen te zetten die ik zetten mag. Vlak voordat ik dit verhaal schreef, ontving ik na mijn meditatie de boodschap “Vrijheid” en dat het tijd is om uit mijn schulp te kruipen en om mezelf ware vrijheid toe te staan. Dat de wereld en mijn Ziel het nodig hebben dat ik mijn licht en mijn hart laat schijnen. Ik kreeg en krijg steun van de Engelen met de boodschap dat ik gedragen en gesteund word, dat ik alleen maar hoef te vertrouwen. De Engel van Vrede begeleidt me mijn oerangsten los te laten en te vertrouwen op het leven en mezelf te accepteren vanuit Liefde.

Ik vertrouw en ik geef me over en dat doe ik op mijn geheel eigen-Wijze. Te beginnen met dat wat beweegt te verwoorden en op te schrijven. Met te vertellen en te delen dat dit er iets aan zit te komen. Alles begint met een eerste stap and this is it!
En wat eraan zit te komen is dat ik jullie ga meenemen in de wondere wereld van de wijsheid van ‘Een Cursus In Wonderen’ (ECIW). Dit boek heeft mij een tijdje geleden gevonden, net als ‘Het Onpersoonlijke Leven’ en ‘De Meesters van het Verre Oosten’. Deze drie boeken en de teachings die erin verwoord staan, veranderen mijn innerlijke wereld on a whole new level en sindsdien ontvang ik de ene download na de andere, alsof er overal innerlijke deuren opengaan en oude Wijsheden op z’n plek klikken. En vanaf het moment dat ik begon te lezen kreeg ik van alle kanten signalen dat ik deze Wijsheid de wereld in mag gaan brengen. De wereld heeft deze Wijsheid nodig, nu meer dan ooit! Ik beloof bij deze nu dan ook aan mezelf en aan jullie dat ik dat ook ga doen. Op mijn manier, in een Nancy-jasje.

Dus voor eenieder die zich geïntrigeerd voelt door de ECIW-wijsheid; door God, Jezus, Maria Magdalena, het Christusbewustzijn op welke manier dan ook; voor degenen die dit los willen koppelen van de kerk en van religie of dit al losgekoppeld hebben; voor iedereen die handvatten zoekt in hoe om te gaan met ons denkende brein, met ons Ego in de zoektocht naar diepere zingeving, wonderen, dankbaarheid, bedding, overgave en de ware betekenis van Licht & Liefde, volg mijn pagina ‘Nancy de Vos’ op Facebook, zodat je het niet mist!

“Gelukkig zijn moet je durven!” (never been more true than now…!)

Liefs, Nancy

Ps Don’t forget to bring your camera’s! Zeven kleuren schijten geeft vast ‘pretty pictures’!
✨💩❤💩💜💩🧡💩💙💩💛💩🧡💩💚✨